Παρασκευή, Ιουλίου 13, 2007

Η εφαρμοζόμενη πολιτική για τις πυρκαγιές στα δασικά οικοσυστήματα κ α ι η π ρ ο τ α σ ή μ α ς


Οι πρόσφατες καταστροφικές και σε μεγάλη έκταση πυρκαγιές σ’ όλο τον Ελλαδικό χώρο και κυρίως αυτή στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας, που θεωρείται η πλέον σημαντική λόγω γειτνίασης με την Αθήνα, αλλά και όσες γίνονται στην περιοχή της Ηπείρου, δεν είναι ένα σπάνιο ή τυχαίο γεγονός, αλλά ούτε και δικαιολογημένο. Είναι κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο και έχει συγκεκριμένους αίτιους.

Κύριος αίτιος η εκάστοτε κυβέρνηση που όλα αυτά τα χρόνια υλοποιεί την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων με αποτέλεσμα χιλιάδες στρέμματα κάθε χρόνο να αλλάζουν μορφή αλλά και ιδιοκτησία ενθαρρύνοντας με την πολιτική της κάθε είδους καταπατητές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της Χαλκιδικής όπου τα αυθαίρετα στα δάση και τις δασικές εκτάσεις φτάνουν τα δέκα χιλιάδες ενώ άλλες τόσες χιλιάδες δεν έχουν εξετασθεί από τις υπηρεσίες. Αν και στην ουσία, ο χαρακτηρισμός ως αυθαιρέτου δεν έχει και τόση σημασία, λόγω της μη εφαρμογής των αποφάσεων κατεδάφισης.

Ανάλογες περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων δασών και δασικών εκτάσεων, υπάρχουν σε όλες τις περιοχές, όπως και στα παράλια του Ιουνίου αλλά και στην περιοχή μας (π.χ. δασύλλιο Ιωαννίνων όπου περιφερειακά έχει καταστραφεί ολοσχερώς έκταση 40 στρεμμάτων) το δε μέγεθος των ιδιωτικοποιήσεων εξαρτάται από την οικονομική προτεραιότητα που δίνεται από το κεφάλαιο στην κάθε περιοχή!

Αλλά και η καταστολή (κατάσβεση) των δασικών πυρκαγιών υλοποιείται σύμφωνα με τα ιδιωτικά συμφέροντα (κυρίως το ξένο κεφάλαιο), που έχουν αναπτυχθεί και σε αυτό τον τομέα.

Κάθε χρόνο 500 εκατομμύρια ευρώ δαπανώνται στην καταστολή (κατάσβεση) τα οποία οικειοποιούνται σε μεγάλο ποσοστό οι εταιρείες που έχουν αναπτυχθεί γύρω από την πυρόσβεση, όπως προμηθευτές αεροπλάνων, ελικοπτέρων, αυτοκινήτων, ανταλλακτικών αλλά και οι διάφορες εταιρείες αναδασώσεων και υλοτομικών εργασιών για τις καμένες εκτάσεις, οι οποίες δημιουργήθηκαν και δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια.

Επισημαίνουμε πως, αν από το ποσό των 500 εκατομμυρίων ευρώ, το 50% δινόταν για την απασχόληση κατοίκων ορεινών περιοχών, κατοίκων που ζουν κοντά σε δάσος, σε δασεργάτες για να συμμετέχουν σε εργασίες πρόληψης των δασικών πυρκαγιών τα αποτελέσματα, όσο τουλάχιστον αφορά τις εκτάσεις που καίγονται, θα ήταν σίγουρα λιγότερο καταστροφικά. Επί πλέον οι κάτοικοι των παραδασόβιων οικισμών θα είχαν ένα πρόσθετο οικονομικό κίνητρο να νοιαστούν για την περιουσία τους. Και σε συνδυασμό και με άλλα μέτρα, όπως πολιτικές που να αποτρέπουν τη ρευστοποίηση του ξυλώδους κεφαλαίου, τότε ακόμη λιγότερη θα ήταν η καταστροφή.

Σήμερα το Ελληνικό Δημόσιο για την πρόληψη, μετά δυσκολίας κάθε χρόνο διασφαλίζει το ποσό των 6 εκατομμυρίων ευρώ και αυτά από τον τομέα των Δημοσίων επενδύσεων.

Το 1990, επί Οικουμενικής Κυβέρνησης ψηφίστηκε από την τότε Βουλή, με πλήρη ομοφωνία, ο ενιαίος δημόσιος φορέας δασοπροστασίας, που αντιμετώπιζε συνολικά και πολύπλευρα την προστασία των φυσικών οικοσυστημάτων με μόνιμο ειδικευμένο προσωπικό. Η μετέπειτα όμως νεοφιλελεύθερη πολιτική, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, δεν επέτρεψε την εφαρμογή του!

Το μοναδικό μέλημα των εκάστοτε μετέπειτα κυβερνήσεων ήταν το πώς θα περάσουν νόμους και διατάξεις που είχαν ως στόχο να προχωρήσουν οι ιδιωτικές οικοπεδοποιήσεις όπου υπάρχει το οικονομικό ενδιαφέρον, κάτι που αποδεικνύεται από τη σημερινή κατάσταση δόμησης μέσα σε δασικά οικοσυστήματα, που διαμορφώθηκε κυρίως μετά το 1990.

Σήμερα είναι επιτακτική η ανάγκη να πάρει το Νομαρχιακό Συμβούλιο θετική θέση για ένα Ενιαίο Δημόσιο Φορέα Προστασίας των Φυσικών Οικοσυστημάτων, με μόνιμο ειδικευμένο προσωπικό και με αντικείμενο ευρύτερο από αυτό της απλής δασοπροστασίας. Οι σημερινές κλιματολογικές συνθήκες και οι γρήγορες αλλαγές του κλίματος μας αναγκάζουν πλέον άμεσα να προχωρήσουμε σε ανάπτυξη μόνο υπό αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους και αυστηρούς ελέγχους για την υλοποίησή τους.

Για να σωθεί ό,τι έχει απομείνει στη φύση. Για να μπορέσει η φύση να αναγεννηθεί και να αυτοπροστατευτεί. Για να αφήσουμε ένα περιβαλλοντικό κεφάλαιο στις ερχόμενες γενιές. Ίσως να μπορέσουμε έτσι να αποτελέσουμε και ένα παράγοντα διαμόρφωσης ευαισθησιών. Κυρίως όμως να αποτρέψουμε να αποκτήσει η περιοχή μας, σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα χαρακτηριστικά των παραθαλάσσιων εκτάσεων.




Ιωάννινα 12-7-2007

Για τη ΝΟΡΑΣΥ

Λούκας Κώστας