ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞ ΜΠΕΓΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΡΓΥΡΟΥ
Οι ιδιωτικοποιήσεις των ελεύθερων δημόσιων χώρων στα Γιάννενα και η τοπική αντίσταση
ΑΛΕΞ ΜΠΕΓΚΑ
Το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων των δημοσίων ελεύθερων χώρων, αναδεικνύεται σήμερα στη χώρα μας στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας και ιδεολογικής αντιπαράθεσης, ως ένα κομμάτι της διαδικασίας άλωσης των δημόσιων υποδομών από το ιδιωτικό κεφάλαιο, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης, υπό την ηγεμονία της νεοκλασικής σχολής οικονομικής σκέψης.
Με μόνο κριτήριο την οικονομική αποτελεσματικότητα, εξυφαίνεται από τη δεκαετία του 90, τη δεκαετία του εκσυγχρονισμού, το πλέγμα των ιδιωτικοποιήσεων. Παραδίνονται αργά αλλά συνειδητά, νευραλγικοί τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου στον ιδιωτικό τομέα, όπως οι επικοινωνίες, οι μεταφορές, η ενέργεια, το ασφαλιστικό σύστημα. Παράλληλα μειώνεται η δημόσια χρηματοδότηση τεχνικών έργων υποδομών, προκρίνεται η συγχρηματοδότηση με Συμβάσεις Παραχώρησης πρώτα, Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα σήμερα (ΣΔΙΤ) και ιδιωτικοποιείται έτσι η κατασκευή και κυρίως η μακροχρόνια εκμετάλλευση οδικών, σιδηροδρομικών, λιμενικών έργων καθώς και κοινωνικών υποδομών, όπως νοσοκομεία, σχολεία, πυροσβεστικοί σταθμοί, αλλά και κοινωφελών υποδομών, δικτύων ύδρευσης, αποχέτευσης, άρδευσης, βιολογικών καθαρισμών. Διακυβεύονται τέλος ο δημόσιος χαρακτήρας της υγείας, της παιδείας, των ελεύθερων χώρων, της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, του φυσικού περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων.
Η περίπτωση των ιδιωτικοποιήσεων των ελεύθερων δημόσιων χώρων λαμβάνει κυρίως χώρα στην πόλη, στον αστικό χώρο και αφορά στην άλωση από ιδιώτες εδαφικών εκτάσεων, που έχουν δημόσιο ή δημοτικό ιδιοκτησιακό καθεστώς, είναι αδόμητες ή εν μέρει δομημένες, φιλοξενούν εγκαταστάσεις ποικίλων χρήσεων δημοσίου χαρακτήρα, έχουν ελεύθερη πρόσβαση για τους πολίτες, ή πρόσβαση έναντι χαμηλού αντιτίμου.
Στις μετασχηματιζόμενες ελληνικές πόλεις, η περίοδος του ιστορικού πυρήνα αλλά και του πυκνοδομημένου κέντρου, που περιβάλλεται από προάστια και εν συνεχεία την ύπαιθρο, έχει αντικατασταθεί από τη φάση της πολυκεντρικής και άτακτα εκτεινόμενης συγκέντρωσης, αρχής γενομένης από την πρωτεύουσα. Παρόλα αυτά παραδοσιακές αστικές τυπολογίες, όπως η πλατεία, το πάρκο, οι υπαίθριοι κινηματογράφοι, η συνοικία με τα αστικά κενά, διατηρούσαν τη βαρύτητα τους μέχρι τη δεκαετία του 90, ως τόποι με υπόσταση και περιεχόμενο, καθώς γέμιζαν με δράσεις τις καθημερινότητες.
Η κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής με σοσιαλιστικό μανδύα, τόσο στην κεντρική διοίκηση, όσο και στην αυτοδιοίκηση, όρισε τους ελεύθερους δημόσιους χώρους ως εμπόρευμα, η διαχείριση του οποίου, θα ακολουθούσε εφεξής τους κανόνες της αγοράς. Η υφαρπαγή τους από τους πολίτες και η μετατροπή τους σε χώρους ιδιωτικού πλουτισμού και κερδοσκοπίας, δρομολογήθηκαν την περίοδο του εκσυγχρονισμού. Κύριοι μηχανισμοί για την προώθηση αυτής της πολιτικής υπήρξαν η απαξίωση, η υποχρηματοδότηση, η κακοδιαχείριση, αλλά και η ιδεολογική υποβολή της κακοδαιμονίας και αναποτελεσματικότητας του ιδιωτικού τομέα, καθώς και το καταναλωτικό ατομικιστικό πρότυπο
Οι πολίτες σταδιακά έπαψαν να κάνουν χρήση των ελεύθερων χώρων, αποκόπηκαν από αυτούς και ωθήθηκαν να γίνουν καταναλωτές, διασκεδάζοντας κυρίως σε χώρους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, πηγαίνοντας τα παιδιά τους σε κλειστούς παιδότοπους, αφήνοντας εντέλει τους δημόσιους χώρους στα πιτσιρίκια και στους μετανάστες. Χωρίς υπερασπιστές και με μια γενικευμένη φιλολογία για την ανικανότητα του δημόσιου τομέα, ελεύθερες δημόσιες εκτάσεις μεταφέρθηκαν σε ιδιώτες με δικαιώματα δόμησης, καθώς με ειδικές πολεοδομικές ή χωροταξικές ρυθμίσεις μετατράπηκαν σε χώρους προς ανοικοδόμηση και εκμετάλλευση, με μακροχρόνιες παραχωρήσεις που ισοδυναμούν με πωλήσεις, απαγορεύοντας την ελεύθερη πρόσβαση στους πολίτες.
Στην περίπτωση της πρωτεύουσας, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έδρασαν σαν δούρειος ίππος καθώς γενίκευσαν την ανατροπή του ρυθμιστικού σχεδίου και πρόκριναν την αξιοποίηση μεγάλων αδόμητων εκτάσεων μητροπολιτικής εμβέλειας, με γνώμονα την οικονομική εκμετάλλευση από ομάδες επιχειρηματικών συμφερόντων. Θυμίζω ότι στις κατευθύνσεις του ρυθμιστικού ήταν ο σχεδιασμός πάρκων, στις περιοχές Γουδί, Ελαιώνα, Ελληνικού όπως και η ανάπλαση και δημόσια χρήση του παραλιακού μετώπου στο Σαρωνικό. Με μοχλό την κατασκευή και εγκατάσταση ολυμπιακών υποδομών, με δαπάνες δημοσίων πόρων, αλλά στην αρμοδιότητα της ανώνυμης εταιρίας Ολυμπιακά Ακίνητα, δρομολογήθηκε, μία απίστευτη κρατική αυθαιρεσία εις βάρος της περιουσίας του ελληνικού λαού. Τα Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε. δεν δίστασαν να παραχωρήσουν σε ιδιώτες προς εκμετάλλευση, ως μετα-ολυμπιακή αξιοποίηση, τμήματα της παραλίας του Σαρωνικού, (μαρίνα ιστιοπλοΐας ολυμπιακών), της περιοχής του Γουδιού, (γήπεδο badmington) και της περιοχής του Ελαιώνα, (γήπεδο Παναθηναϊκού), με αποτέλεσμα οι μελέτες του ρυθμιστικού να μένουν ανενεργές, αλλά να έχουν ενεργοποιηθεί οι πολίτες διεκδικώντας τον ελεύθερο χώρο και την ελεύθερη πρόσβαση, με αποκορύφωμα τα γεγονότα στο Δήμο του Ελληνικού και το άνοιγμα των παραλιών στους πολίτες.
Στην περίπτωση της πόλης μας δεν θυμάμαι με ποια ακριβώς έκταση, ή δημοτική εγκατάσταση άρχισε η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων. Με αργά βήματα η Όαση και η Κυρα-Φροσύνη από δημοτικές επιχειρήσεις αναψυχής έγιναν ιδιωτικές, κλειστές και αισθητικά απαράδεκτες, παραπέμποντας σε Χαβάη η Ινδονησία. Δεδομένης της απέχθειας των πολιτών για τις υπηρεσίες του δήμου, της αμηχανίας μπροστά σε μία πολιτική δράση που μόλις άρχιζε να εκτυλίσσεται του βαθύτατου χάους της αριστεράς και της ανυπαρξίας παράδοσης κινηματικών δράσεων σχετικών με τις ιδιωτικοποιήσεις οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές. Οι τόνοι ιδεολογικής αντιπαράθεσης άρχισαν να ανεβαίνουν, όταν προτάθηκε από τη δημοτική αρχή Παπασταύρου, η δημιουργία του υπόγειου πάρκινγκ της κεντρικής πλατείας και ο εγκλεισμός της Όασης του Κωνσταντινίδη, σε ένα γυάλινο κέλυφος προσφορά της μελέτης στο νέο ιδιώτη-ενδιαφερόμενο, ώστε να αυξηθεί η κάλυψη και η εκμετάλλευση.
Το μέτωπο της αντίστασης στις ιδιωτικοποιήσεις που στην περίπτωση των Ιωαννίνων έβλαψαν και την αρχιτεκτονική κληρονομιά (με την κατεδάφιση του Ξενία και την τσιμεντοποίηση του περιβάλλοντος χώρου της Όασης), αρχίζει να συντάσσεται στις αρχές της δεκαετίας που διάγουμε, ως Επιτροπή Αγώνα Πολιτών για την διάσωση της πλατείας αρχικά, για την Όαση μετά, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την αυθαιρεσία των διοικούντων γενικά.Προέκυψε σαν πρωτοβουλία για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων ως δημόσιου αγαθού, αλλά και σαν αναγκαιότητα καταγγελίας, στην κοινωνία και στους θεσμούς, της αντιλαϊκότητας της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς στο δημοτικό συμβούλιο εξέλειπε κάθε ίχνος αντίστασης στα σχέδια της δημοτικής αρχής των μεγαλοεργολάβων (Θεμελιοδομή) και μεγαλοεπιχειρηματιών (Καρούζος). Μέσα από τις διεκδικήσεις και τους αγώνες της, για την πλατεία, το Ξενία, την εγκατάσταση του ΚΤΕΛ στο Μάτσικα, επανέφερε τη συμμετοχή, το ενδιαφέρον και την αγωνιστικότητα των πολιτών για το μέλλον της δικής τους συλλογικής περιουσίας και το σενάριο κοινωνικής αξιοποίησης των δημόσιων υποδομών.Με την αγωνιστική της στάση κατέδειξε τους άθλιους χειρισμούς του ιδιωτικού κεφαλαίου και τη στάση της δημοτικής αρχής δίπλα σε αυτό, απέναντι στο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Στάση με χαρακτήρα απαξιωτικό, καταγγελτικό, κατασταλτικό.Με τις ανοιχτές γενικές συνελεύσεις και τον διάλογο που αναπτύχθηκε, δόθηκε περιεχόμενο στην έννοια της δημοκρατίας και διευκολύνθηκε η συνάντηση και η συνεύρεση διαφορετικών πολιτικών ομάδων της αριστεράς, του αντιεξουσιαστικού χώρου, ανθρώπων με περιβαλλοντικές ευαισθησίες, πράγμα που αποτέλεσε βάση συνεργασιών και αγωνιστικής αντιμετώπισης και γενικότερων πολιτικών ζητημάτων που προέκυψαν.
Μέσα από τις παρεμβάσεις της ανέδειξε εν μέρει με προτάσεις που έκανε το όραμα για μια εναλλακτική ανάπτυξη της πόλης βασισμένης στις συλλογικές ανάγκες και το δημόσιο συμφέρον. Αν και πραγματικότητα είναι, πως το μεγάλο κομμάτι των ιδιωτικοποιήσεων πραγματοποιήθηκε και τμήματα της κοινωνίας βρίσκονται μακράν της αντιμετώπισης καθημερινών αστικών προβλημάτων και αποφάσεων της τοπικής αυτοδιοίκησης, συλλογικά, το αίτημα της ύπαρξης και ενδυνάμωσης θυλάκων υπεράσπισης των δημόσιων ελεύθερων χώρων, παραμένει επίκαιρο, καθώς οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές συνεχίζουν να ασκούνται.
Άλεξ Μπέγκα
Για τις «Αναιρέσεις»
13/06/08
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σύντροφοι και συντρόφισσες , φίλες και φίλοι: Όπως όλοι μας γνωρίζουμε και έχουμε νιώσει στο πετσί μας η πόλη και η περιοχή μας τα τελευταία 7 χρόνια έχουν μετατραπεί σε ένα θέατρο συνεχόμενων κοινωνικών αγώνων για την υπεράσπιση των συνεχώς συρρικνωμένων ελεύθερων και δημόσιων χώρων. Με κορυφαίο γεγονός την μάχη για την υπεράσπιση του Ξενία που κατέληξε σε αυτό το πογκρόμ καταστολής, τρομοκρατίας και τραμπουκισμών που ζήσαμε και δυστυχώς συνεχίζουμε να βιώνουμε ως βιοπολιτικά υποκείμενα και ενεργοί πολίτες των Ιωαννίνων
Αγώνες που ήταν η κινηματική απάντηση των ενεργών πολιτών απέναντι σε ένα ντελίριουμ επίθεσης στους ελευθέρους χώρους και την δημόσια περιούσια, αγώνες για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων μας στο χώρο και στο χρόνο , αγώνες που εναντιώνονται στην ιδιωτικοποίηση αυτών των χώρων, αγώνες για την διατήρηση της φυσικής και πολιτιστικής βιοποικιλότητας.
Μια επίθεση στους χώρους που στηρίζεται πολιτικά και επιχειρησιακά από την κυβέρνηση, ενορχηστρώνεται από την τωρινή δημοτική αρχή των Ιωαννίνων και την νομαρχιακή αρχή της περιοχής μας, εξυπηρετώντας ανοικτά και απροκάλυπτα την λούμπεν και παμφάγα ντόπια και πολυεθνική αστική τάξη και ολιγαρχία που μας έχει κάτσει στο σβέρκο, ζώντας παρασιτικά από τον κοινωνικό πλούτο που με πολύμορφο τρόπο παράγουμε.
Δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα τοπικό φαινόμενο που αφορά τους ντόπιους εντολοδόχους των συμφερόντων του κεφαλαίου και των ελίτ- αυτό σε καμία περίπτωση δεν αθωώνει την συγκεκριμένη συμπεριφορά τους - αλλά πρόκειται για ένα συνολικότερο φαινόμενο που αφορά άμεσα και καθοριστικά τον συγκεκριμένο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε αυτή την ύστερη ολοκληρωτική και παρασιτική του φάση .
Είναι κοινή διαπίστωση από πολλές πλευρές πως έχει κυριαρχήσει μια άνευ όρων οικονομική μανία που έχει παραδώσει ολόκληρο τον πλανήτη στην κερδοσκοπία του κεφαλαίου και ιδιαίτερα του χρηματιστικού κεφαλαίου που θυσιάσει κάθε ίχνος ζωής, τα πολιτιστικά και κοινωνικά αγαθά στο βωμό του κέρδους.
Λεηλατώντας ανθρώπινους, ζωικούς, φυτικούς και περιβαντολογικούς πόρους με μια απίστευτη κερδοσκοπική λύσσα και μανία που επί της ουσίας είναι η βάση του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού και μηδενισμού που βιώνουμε κυρίως ως θύματα αλλά και ως ένα βαθμό ως θύτες που συμμετέχουμε στο κυνήγι του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης για να αυτοπραγματωθούμε ως οντότητες που έχουμε χάσει -ελπίζω όχι οριστικά και αμετάκλητα- την δυνατότητα του έλεγχου της ζωής μας.
Και αυτό σε μια εποχή που σε μια υλική βάση δημιουργούνται οι δυνατότητες οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου να ελέγχουν συνολικά και αδιαμεσολάβητα τους όρους ζωής, παραγωγής και κατανάλωσης με βάση τα συλλογικά κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες. Φυσικά αυτό θα προϋπόθετε μια διαφορετικού τύπου κοινωνική συγκρότηση που σήμερα δεν υφίσταται παρά μόνο ως μια θετική ουτοπία στα σχετικά στενά όρια πολιτικών και κινηματικών πρωτοποριών.
Ο άναρχος τρόπος που το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει τα προβλήματα στον πλανήτη μας φαίνεται και στην περιοχή μας στο τρόπο που διαχειρίζεται το ζήτημα των ΧΥΤΑ και των σκουπιδιών . Π.χ στην περίπτωση των ΧΥΤΑ στο νομό Ιωαννίνων έχουμε να κάνουμε με μια «επιστημονική» μελέτη που κολλάει παντού και εν τέλει επιλέγει με ολότελα «επιστημονικό» τρόπο περιοχές που δεν έχουν τόσο γερές πλάτες με την κεντρική εξουσία. Αυτό συμβαίνει με την περιοχή του Ελληνικού, του Καρβουναριού και της Λευκίμμης.
Η παρασιτική υφή του σημερινού καπιταλισμού έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που παράγει αμέτρητα σκουπίδια και ύστερα δεν ξέρει τι να τα κάνει, ή καλύτερα στήνει βιομηχανίες για να κερδίσει από την διαχείριση τους σε βάρος μιας συνολικότερης δημοκρατικά σχεδιοποιημένης ρύθμισης οργανωμένη από το σύνολο των κατοίκων μιας ευρύτερης περιοχής με βάση την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζόμενων και όχι των ημέτερων και των συμφερόντων. Το ίδιο συμβαίνει και με την περιοχή του Ελληνικού , του καρβουναριού και της Λευκίμμης που έζησε και την αγρία και δολοφονική καταστολή του κράτους και των δυνάμεων του. Ένα γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πως οι μηχανισμοί του κράτους και της αγοράς με ένα ολοκληρωτικό τρόπο χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να περάσουν το πρόγραμμα τους.
Με την ίδια άναρχη και ανορθόλογη οπτική είδαν και το ζήτημα της μεταφοράς των ΚΤΕΛ που το μόνο που κάνουν είναι να μεταφέρουν το πρόβλημα ένα δρόμο πιο κάτω , επιβαρύνοντας την Λίμνη και το κυκλοφοριακό , στοχεύοντας στα τεράστια κέρδη που συνεχίζει να δίνει η γη και η οικοδόμηση της.Στην περίπτωση του ΚΤΕΛ είναι σε τέτοιο βαθμό η ανορθόλογη αντιμετώπιση των ζητημάτων που προκαλεί την διαφοροποίηση των αστικών δυνάμεων που προσβλέπουν σε ένα πράσινο καπιταλισμό με χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του υφυπουργού Σ. Καλογιάννη .
Μέσα από αυτό το πρίσμα ο αγώνας για την υπεράσπιση αλλά και την διεύρυνση των ελεύθερων και δημόσιων χώρων και τόπων εντάσσεται οργανικά στα πλαίσια ενός πολύμορφου και πολυεπιπέδου αντικαπιταλιστικού αγώνα υπεράσπισης και διεύρυνσης των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων και αναγκών, όπως είναι η αξιοπρεπής εργασία , η υγεία , η παιδεία, ο ελεύθερος χρόνος, τόπος και χώρος.
Το να έχουμε χώρους και πλατείες που να μην τις έχουν απαλλοτριώσει τα καπιταλιστικά και άλλα συμφέροντα δεν είναι ένα μεταυλικό αίτημα χορτασμένων μικροαστών αλλά ένα βασικό εργατικό αίτημα και διεκδίκηση που αφορά τον κάθε εργαζόμενο πολίτη που θέλει να ζει αξιοπρεπώς σε μια πόλη που τον σέβεται ως εργαζόμενο, πολίτη και άνθρωπο.
Κατά συνέπεια ο αγώνας για να μην ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιοι τόποι… συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα στην αξιοπρέπεια στην εργασία, με τον αγώνα για την ριζική μείωση των ωρών εργασίας που θα αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο, το πραγματικό μέτρο του κοινωνικού πλούτου κατά τον Μαρξ.
Ένας ελεύθερος χρόνος που θα πρέπει να απελευθερωθεί και αυτός με την σειρά του από την εξάρτηση του από την καταναλωτική δικτατορία και τον εμπορευματικό ολοκληρωτισμό που μας επιβάλλεται.Μια απελευθερωτική διαδικασία που θα στοχεύει στην συνολική μας απελευθέρωση , τόσο ως εργατική δύναμη όσο και ως καταναλωτικά είδωλα..
Σε αυτά τα κινηματικά και αγωνιστικά πλαίσια έχει τεράστιο νόημα και σημασία να υπάρχουν ελεύθεροι και δημόσιοι χώροι ως ένα συστατικό στοιχείο μιας αλλού τύπου οργάνωσης της κοινωνίας μας.
Και σε αυτό το σημείο νομίζω πως πρέπει να επισημάνουμε κάτι σημαντικό έως και καθοριστικό στα πλαίσια μιας αντίληψης που δεν επιθυμεί απλώς να διορθώσει τα πράγματα εντός του καπιταλιστικού συστήματος αλλά να συνεισφέρει με όλες τις δυνάμεις στην υπόθεση της ανατροπής και της χειραφέτησης των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου:
Ελεύθεροι και δημόσιοι χώροι δεν είναι απλώς τα κομμάτια της πόλης που φιλοξενούν μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων, λειτουργώντας σαν τόποι παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης κι επικοινωνίας, άθλησης, δημιουργίας και προβληματισμού, καταργώντας τα στεγανά της διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Αυτό δεν συνεπάγεται πως και αυτό στις μέρες της καθολικής ιδιώτευσης δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Ίσως να είναι το πρώτο δειλό βήμα αλλά σίγουρα δεν φτάνει.
Πρέπει να κατανοήσουμε πως οι ελεύθεροι χώροι δεν υφίσταται αφ’ εαυτού, «υπάρχουν» μόνο μέσα από την αυτοθεσμισμένη, ανατρεπτική, δηλαδή την άμεσα απελευθερωτική δράση των πολιτών και εργαζόμενων.
Ένας δημόσιος χώρος υπάρχει πραγματικά μόνο όταν οι πολίτες οικειοποιούνται αυτούς τους χώρους, ως περιοχές κοινωνικής ζύμωσης, περιοχές ανοικτές στο προβληματισμό και στην αμφισβήτηση, περιοχές συνάντησης και αναφοράς ενεργών υποκείμενων που παράγουν μια πραγματικότητα πέρα από την πραγματικότητα της καπιταλιστικής πραγμοποίησης. Διαφορετικά μιλάμε για μια «προσομοίωση» δημόσιου χώρου όπου οι ιδιώτες στο «ελεύθερο» χρόνο τους καταναλώνουν και αυτοκαταναλώνονται σαν εμπορεύματα.
Σε αυτή την περίπτωση οι χώροι , τόποι, οι χρόνοι , το περιβάλλον δεν είναι απλώς το ανόργανο σώμα του ανθρώπου αλλά μετατρέπονται σε οργανικό μέρος μιας διαδικασίας κοινωνικής και πολιτικής αυτοσυνειδησίας και απελευθέρωσης για την διεκδίκηση μιας διαφορετικής κοινωνικής συγκρότησης πέρα από το εμπόρευμα και την αποξένωση.
Ετσι εξηγείτε και η επιθετικότητα του κράτους , τους παρακράτους και των μηχανισμών του σε κοινωνικά στέκια, αυτοδιαχειριζόμενος χώρους που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα , Θεσσαλονική, αλλά και πέρσι στα Γιάννενα
Για αυτό ήταν τόσο σημαντικές οι δράσεις μας μέσα και εξω από το Ξενία ως επιτροπή αγώνα πολιτών. Για αυτό και η καταστολή του κράτους και των δημοτικών και παραδημοτικών αρχών ήταν άμεση το καλοκαίρι του 2005.
Τι θέλω να πω: Οι άμεσες δράσεις στο χώρο του Ξένια παρήγαγαν το «μικρόβιο» της ανατροπής και της οικειοποίησης των δημόσιων χώρων που δημιουργούσε ένα κακό προηγούμενο τόσο στις δυνάμεις που ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν τα πράγματα να παραμείνουν ως έχει, αλλά και σε αυτές τις δυνάμεις που λόγω αδυναμίας ή πολιτικής και ταξικής επιλογής δεν θέλουν να αλλάξουν ριζικά και άμεσα τα πράγματα.
Το ανατρεπτικό και αμεσοδημοκρατικό κίνημα της επιτροπής αγώνα πολιτών κτυπήθηκε γλήγορα προτού πάρει χαρακτήρα επιδημίας, μόνο που άφησε την σπορά του τόσο στην περιοχή μας όσο και ευρύτερα.
Είναι γνωστό πως στα ιστορικά και πολιτικά πλαίσια οι ανατρεπτικές σπορές ακολουθούνε μη γραμμική πορεία και μέσα από αυτή την οπτική οι αγώνες για το Ξενία και την πλατειά είναι απόλυτα δικαιωμένοι και συνεχίζουν να αποτελούν επικίνδυνα προηγούμενα για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
Για αυτό και το συνεχιζόμενο μένος και μίσος των κατεστημένων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων για τους αγωνιστές και τις πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν στο καμίνι του αγώνα για την υπεράσπιση των ελεύθερων και δημόσιων χώρων και της δημόσιας περιουσίας στην περιοχή μας.
Όπως το ζήσαμε και πρόσφατα στο νομαρχιακό συμβούλιο με την επίθεση που δεχτήκανε μέλη του κινήματος υπεράσπισης των ελεύθερων και δημοσίων χώρων από «κλακαδόρους» των συμφερόντων και της τοπικής εξουσίας.
Μέσα στην επιτροπή αγώνα πολιτών συναντήθηκαν πολιτικές δυνάμεις και αγωνιστές σε μια ισότιμη αμεσοδημοκρατική βάση που δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ όλοι μαζί και παρόλες τις διαφορετικές ιστορικές πολιτικές αναφορές τους δημιούργησαν ένα από τα κάτω μέτωπο αγώνα που βρέθηκε στο δρόμο και συγκρούστηκε με την ντόπια και μη εξουσία.
Το σημαντικότερο είναι πως η ομορφιά της σύγκρουσης , οι αναλαμπές της ανατροπής ένωσε ανθρώπους που ακόμη συνεχίζουν να ενώνονται, να συσπειρώνεται και δράνε μαζί.
Πρόκειται για μια εν δυνάμει και ενέργεια μάχιμη κοινότητα αγωνιστών. Για ένα ιστορικό προηγούμενο και κρατούμενο στην τοπική κοινωνική ιστορία που θα πρέπει ως πολιτικά υποκείμενα από εκεί ξεκινήσουμε και να το αναπτύξουμε περαιτέρω σε μια κατεύθυνση μαζικοποιήσης της δράσης της επιτροπής αγώνα πολιτών ή αντιστοιχών επιτροπών αγώνα που θα γεννηθούν.
Άλλωστε οι μορφές οργάνωσης κάθε φορά συνδέονται άρρηκτα με το κάθε φορά επίπεδο συγκρότησης των μάχιμων υποκείμενων και την δύναμη της οικονομικής και πολιτικής καπιταλιστικής εξουσίας.
Εξάλλου η επίθεση στα δικαιώματα μας θα συνεχιστεί αμείωτη και όσο δεν δραστηριοποιούνται οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι κάτοικοι παρά μόνο οι «πρωτοπόρες δυνάμεις», τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει για τους πολλούς που θα ζούνε στο πετσί τους τις επιλογές των λίγων. Είναι ένα ανοικτό ερώτημα που θα πρέπει κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης και εργαζόμενος θα πρέπει να το απαντήσει.
Σύντροφοι , συντρόφισσες , φίλες και φίλοι νιώθω περήφανος για την στράτευση μου στο αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, νιώθω περήφανος που βρέθηκα μαζί σας στο δρόμο, στην σύγκρουση με τα συμφέροντα και καλοτυχίζω τον εαυτό μου που σας γνώρισα. Μέσα από τις συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από την ενότητα και την σύγκρουση απόψεων , αντιλήψεων , ιστορικών αναφορών δημιουργούμε αντικειμενικά τον κόσμο που ονειρευόμαστε και θέλουμε να φτιάξουμε .
Ο κόσμος μας , ο άλλος κόσμος , ο κόσμος που θα θεμελιώνει μια πραγματική ανθρώπινη κοινότητα που θα βασίζεται στην δημοκρατική σχεδιοποίηση , την κοινωνική , παραγωγική αυτοδιαχείριση και αυτοοργάνωση , στην θέληση για ζωή, στην αγάπη, στην συντροφικότητα , στην γενναιοδωρία, στην χαριστικότητα, στην απληστία για γνώση και όχι μια ψευδοκοινότητα εμπορευμάτων και ανταλλακτικών αξιών είναι εδώ μπροστά μας.
Είναι στην ομορφιά του δρόμου, είναι στην ομορφιά της σύγκρουσης, είναι στην ομορφιά της ποίησης , της τέχνης , της δημιουργίας και του έρωτα.
Από εμάς θέλει να σταθούμε στο ύψος των ιστορικών στιγμών που ζούμε, ιστορικές στιγμές που με αργόσυρτο και αντιφατικό τρόπο διαμορφώνουν τους όρους για την ανατρεπτική επιστροφή των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας, της χαράς και της δημιουργίας.
Για την επιστροφή της προοπτικής της καθολικής κοινωνικής, πολιτικής απελευθέρωσης των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, πλούτου υλικού, αϋλου και συναισθηματικού.
Γνωρίζω, γνωρίζουμε πως τα πράγματα δεν είναι και δεν θα είναι εύκολα αλλά ούτε και για αυτούς τα πράγματα θα είναι περίπατος.
Σύντροφοι , συντρόφισσες, φίλες και φίλοι, ενωτικά, ριζοσπαστικά και μαχητικά ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε- εκ νέου- τους όρους για να ξανασυναντηθούμε παρέα με τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού στο πανηγύρι της ανατροπής, ήρθε η ώρα να ξανασπείρουμε τον φόβο σε αυτούς που θέλουν να εξουσιάζουν τις ζωές μας. Ένα είναι το σίγουρο- μπορούμε!!!! Ας το πράξουμε!!!!! Γιατί η πράξη δικαιώνει την θεωρία και όχι το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου