Αποχαιρετάμε μια αντάρτισσα…

      Μια αντάρτισσα μας άφησε και πήρε το δρόμο μέσα από γνώριμα μονοπάτια για τα βουνά που πρωτοπερπάτησε φορώντας τη χρυσή της νιότης πανοπλία, για ν’ ανέβει ψηλά στις αδούλωτες κορφές, εκεί που σμίγει ο ουρανός με τη γη, εκεί που δίπλα στις αετοφωλιές, στήθηκαν πολυβολεία από χαμογελαστά νέα αγόρια και κορίτσια π’ αψήφησαν την τυραννία και το θάνατο.

    

Ορθοί άντρες και γυναίκες, γέροι και νέοι, πλάι στα παιδιά και τα εγγόνια της, στους ανθρώπους που την αγάπησαν, τη χαιρετάμε με τιμή κι ευγνωμοσύνη, περήφανοι για τις θυσίες που έκανε για μας και τούτη τη χώρα, αλλά και γιατί ήταν ακόμη μία στην ατέλειωτη στρατιά γιγάντων από ορθοστατούντες κι ορθοβαδίζοντες ως το έσχατο γήρας, που περνούν από μπροστά μας.

Κι είναι ένδοξη, περήφανη, λεύτερη και βαριά η κληρονομιά που μας αφήνει. Κι είναι ζωντανό το κόκκινο νήμα που μας έδωσε στο χέρι.

     Η Πελαγία Γκουγιάννου γεννήθηκε στη Ζίτσα. Όταν βγήκε ο πατέρας της στο βουνό την συνέλαβαν για αντίποινα και την οδήγησαν στις φρικτές φυλακές της Κέρκυρας, όπου πολλοί αγωνιστές κι επαναστάτες δολοφονήθηκαν. Ύστερα την μετέφεραν σε μία απ’ τις φυλακές των Ιωαννίνων, στη Ζωσιμαία, απ’ όπου κι απέδρασε, βγαίνοντας με τη σειρά της στο βουνό, για να πολεμήσει τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, απ’ τις γραμμές του θρυλικού ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες, ανάμεσά τους και σε κείνη της Ζίτσας. Πέρασε πολλά βάσανα και διωγμούς με το κεφάλι ψηλά και εξορίστηκε στο Τρίκερι και τη Μακρόνησο. Με πείσμα δεν υπέγραψε δήλωση κι υπόμεινε ατέλειωτα βασανιστήρια κι ένα επίμονο καθημερινό ψυχολογικό πόλεμο. Με την απελευθέρωσή της εντάχθηκε στην ΕΔΑ, το 1975 προσχώρησε στο ΚΚΕ απ’ το οποίο αποχώρησε διαφωνώντας σε κορυφαία ζητήματα μαζί με χιλιάδες συντρόφους το 1989. Τα τελευταία χρόνια είχε συνταχθεί με το ΣΥΡΙΖΑ, με την ίδια χαρακτηριστική αγάπη να τη διακρίνει πάντα, μια σταθερή, τρυφερή και συντροφική στάση για τον κόσμο της αριστεράς και του αγώνα, ιδιαίτερα τη νεολαία.

      Σ’ αυτό το σιωπηρό αντίο, δεν υπάρχει σιωπή. Όποιος στήσει αυτί θ’ ακούσει απ’ τις γύρω κορφές ριπές για καλωσόρισμα και τραγούδια, όπως εκείνα μετά τη μάχη. Μα πιο δυνατά κι ατσάλινα ακούγεται το τραγούδι που ‘ρχεται απ’ το μέλλον. Από τις πιο όμορφες και πιο δύσκολες μέρες που ‘χουμε μπροστά μας.

   

   Συντρόφισσα δε θα σε λησμονήσουμε ποτέ. Γιατί δε λησμονιέται μια αντάρτισσα.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στην Ηπειρο

 ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στα Γιάννενα για την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή