Το μοντέλο της κομμούνας ως μοντέλο πραγματικής δημοκρατίας.

Η κομμούνα του Παρισιού  ήταν η πρώτη επαναστατική εποποιία που ο επαναστατημένος λαός πήρε την εξουσία- έστω και σε μια πόλη- στις 18 Μάρτη του 1871 και κράτησε για 72 μέρες. Πολεμώντας τόσο ενάντια στους Πρώσους εισβολείς, όσο και στις δυνάμεις της Γαλλικής αστικής τάξης που είχε συμμαχήσει με τους εισβολείς ενάντια στον Γαλλικό  λαό.   

 

Στις 18 Μαρτίου ανακηρύχθηκε η Παρισινή Κομμούνα. Ο στρατός της πόλης αντικαταστάθηκε από πολιτοφυλακή αποτελούμενη από όλους τους πολίτες που μπορούσαν να πολεμήσουν. Η Κομμούνα πήρε σχεδόν αμέσως μέτρα προς εύνοια των εργατών: επέβαλε πάγωμα των τιμών στα ενοίκια κατά την διάρκεια του πολέμου, απαγόρευσε στα ενεχυροδανειστήρια να πουλούν αγαθά καθώς οι εργάτες αναγκάστηκαν να βάλουν ενέχυρο τα εργαλεία τους κατά την διάρκεια του πολέμου, κρατικοποίησε την εκκλησιαστική περιουσία, ανέβαλε την υποχρέωση καταβολής των χρεών, εξίσωσε τους μισθούς των υπαλλήλων και τους επέβαλε ανώτατο όριο και κατάργησε τους τόκους.

 

Ήταν η πρώτη- αν και αποτυχημένη- απόπειρα να περάσει όλη η εξουσία στους πολίτες διάμεσου της κομμούνας, που δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα πολιτικό σώμα  άμεσης δημοκρατίας.     

 

Και αυτό που δραματικά λείπει σήμερα είναι την  εξουσία να την έχουν οι ίδιοι οι πολίτες, ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός.  Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί, πάρα μόνο αν  περάσει και ο πλούτος στην διαχείριση της κοινωνίας και των παραγωγών του.  

 

Με τους δήμους  αντί να είναι ο βασικός κρίκος μιας πραγματικής λαϊκής εξουσίας να είναι αυτοί οι βασικοί κρατικοί κρίκοι που περνάνε τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα της τρόικας και του μνημονίου.

 

Με την λαϊκή συμμετοχή να περιορίζεται στις επιτροπές διαβούλευσης, μια συστημική, άνευ ουσίας απάτη, που οι εκπρόσωποι φορέων λένε τα δικά τους και οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες αποφασίζουν αυτά που εξ αρχής ήταν στο πρόγραμμα να αποφασίσουν. ίδια η πείρα τρία χρόνια τώρα

 

Πόσο διαφορετικά δηλαδή από την κομμούνα που εξέλεγε τους πάντες, που είχε όλους τους δημόσιους υπάλληλους, τους δικαστές και τους πολιτικούς εκπροσώπους άμεσα ανακλητούς και αιρετούς. Οι φιλελεύθεροι φωνάζουν για φτηνό κράτος, και το μόνο φτηνό κράτος- κράτος που λέει ο λόγος- ήταν η κομμούνα του Παρισιού. Γιατί μόνο αν τσακιστεί η κρατική μηχανή θα γίνει φτηνό το κράτος. Με τα μέλη της κομμούνας και τους δημόσιους υπάλληλους να πληρώνονταν το μισθό του εργάτη. Με τα αποκτημένα δικαιώματα και οι επιχορηγήσεις να καταργούνται μαζί με τους ίδιους τους αξιωματούχους.

 

Αν τα μεταφέρναμε στην σημερινή πραγματικότητα όλα αυτά θα λέγαμε πως η πραγματική εξουσία θα βρίσκεται στο δημοτικό συμβούλιο, στις συνελεύσεις των συνοικιών και χώρων εργασίας. Η τεχνολογία συνεισφέρει στην δημιουργία δομών άμεσης δημοκρατίας, καθώς και στην καθυπόταξη του τέρατος της γραφειοκρατίας.  Δικαστές και αστυνομικοί θα εκλέγονται άμεσα από τον λαό, για ενα συγκεκριμενο χρονικό διάστημα. Δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, βουλευτές και υπουργοί θα πληρώνονται με το μέσο εργατικό μισθό.

 

Τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις θα τα ελέγχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και θα εντάσσονται σε ένα δημοκρατικό παραγωγικό σχέδιο το οποίο θα εξασφαλίζει την πολύμορφη επάρκεια των προϊόντων και την δωρεάν πρόσβαση σε βασικά αγαθά.  Θα υπάρχει  κοινή ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής που θα παραχωρείτε -με τον ή τον άλλο τρόπο- σε συνεταιρισμούς και μικρούς ιδιώτες για ένα χρονικό διάστημα, φυσικά πάντα με εργατικό έλεγχο.

 

Θα υπάρχει μια κεντρική τράπεζα για να ελέγχει την κίνηση των κεφαλαίων και του χρήματος. Παίζοντας ένα ρόλο στην μείωση ή και στο σβήσιμο των δημόσιων και ιδιωτικών χρεών, ανάλογα με την πραγματική οικονομική δυνατότητα και την ατομική περιουσία. Καθώς και στα επενδυτικά προγράμματα. Η τράπεζα θα ελέγχεται άμεσα από τα συμβούλια των εργαζόμενων και των πολιτών.

 

Μια εργατοδημοκρατική διαχείριση με βάση τα διδάγματα της κομμούνας, από το δήμο, στην περιφέρεια και στην συνέχεια σε ολόκληρη την χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, όπως η ΕΕ- ευρώ.

 Άρα αποτελεί άμεση αναγκαιότητα η έξοδος τόσο από την ΕΕ-ΝΑΤΟ αλλά και ευρώ. Βέβαια είναι εξίσου  αναγκαιότητα μια άλλη διεθνοποίηση με σοσιαλιστική- κομμουνιστική προοπτική .

 

Δημήτρης Αργυρός – υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Αριστερή Παρέμβαση στα Γιάννενα για την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή