Τρίτη, Μαρτίου 31, 2009

Ούτε γάτα ούτε ζημιά

της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ
.
Το «Grand Serai» στα Γιάννενα, το ξενοδοχείο που χτίστηκε στη θέση του «Ξενία» και λειτουργεί χωρίς άδεια, αφού διαπιστώθηκαν 18 παραβιάσεις επί του εγκεκριμένου σχεδίου, βρίσκεται ένα βήμα πριν απ’ τη νομιμοποίηση.
Απομένει η υπογραφή του υπουργού Πολιτισμού Αντ. Σαμαρά και κλείνει το κεφάλαιο κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Παρά την εισήγηση της αρμόδιας υπηρεσίας, που συμβιβαστικά πρότεινε την κατ’ αρχήν έγκριση του σχεδίου εφόσον υλοποιηθούν επτά τροποποιήσεις, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεότερων Μνημείων (ΚΣΝΜ) αποφάσισε κατά πλειοψηφία να εισηγηθεί στον υπουργό την υλοποίηση μόνο τριών παρατηρήσεων που μόνο μία από αυτές αναφέρεται στο κτίριο.

Μια απόφαση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με προηγούμενη του ίδιου Συμβουλίου (19/7/2006). Τι άλλαξε όμως; Η σύνθεση του οργάνου. Μόνο τρία από τα παλιά μέλη του συμμετείχαν στο νέο 15μελές Συμβούλιο.

Ανέγγιχτο το κτίριο!

Με τη νέα απόφαση το ξενοδοχείο «Grand Serai» παραμένει στην ουσία ανέγγιχτο, αφού δεν διορθώνεται καμία από τις διαπιστωθείσες παραβιάσεις, πλην της μεταφοράς της καμινάδας από την όψη που βρίσκεται απέναντι σε διατηρητέο κτρίο σε εσωτερικό χώρο.

Οι αλλαγές που εισηγήθηκε η προϊσταμένη της διεύθυνσης Αθηνά Αθανασιάδου και αγνοήθηκαν από το ΚΣΝΜ ήταν σοβαρές για την αρχιτεκτονική του κτιρίου:

  • Να καθαιρεθεί το στέγαστρο με τους τρούλους στην κεντρική είσοδο και να κατασκευαστεί το προβλεπόμενο από την αρχική εγκεκριμένη μελέτη.
  • Να τηρηθεί η μελέτη ως προς τον προβλεπόμενο αριθμό σταθμών (ύψους) άνω του τεχνητά διαμορφωμένου εδάφους. Δηλαδή να καθαιρεθούν οι προσωρινές κατασκευές (γυψοσανίδες) και να μπαζωθεί οριστικά η στάθμη αυτή (είχαν διαμορφωθεί όροφοι στην πίσω πλευρά του κτιρίου).
  • Να καταργηθούν τα μεταλλικά κιγκλιδώματα και να αντικατασταθούν με κτιστά στηθαία και να καταργηθεί ο γυάλινος τρούλος.
Αυτά τα… ολίγα αγνόησε το ΚΣΝΜ και καλείται τώρα με την απόφασή του να τα εγκρίνει ο Αντ. Σαμαράς.

Ο Γ. Μελανίδης, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Συμμαχία Ενεργών Πολιτών», του ζητεί «να σεβαστεί πρωτίστως την αρμόδια υπηρεσία του χωρίς να απαξιώνει την άποψη του προηγούμενου ΚΣΝΜ, του προκατόχου του υπουργού και χωρίς να διακινδυνεύει μια προσφυγή στο ΣτΕ».

Αξίζει να σημειωθεί τέλος ότι οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου έχουν αρχίσει εδώ και ενάμιση χρόνο να το λειτουργούν παρ’ ότι δεν υπάρχeι νόμιμη σύνδεσή του με τα δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτρικού ρεύματος!
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 29/03/2009
.
———————————————————–
.
Είναι πραγματικά εγκληματικοί οι χειρισμοί των τοπικών αρχόντων δημάρχου Γκόντα και νομάρχη Καχριμάνη. Τραγικά είναι και τα ανακλαστικά της τοπικής κοινωνίας που συμβιβάζεται πλέον με το κάθε τι χωρίς προβληματισμό, χωρίς να υδρώνει κανένα αυτί!
Ενδιαφέρον είναι το σχόλιο του “Καφές και Τσιγάρο” από το οποίο πληροφορηθήκαμε τις εξελίξεις. Από εκεί αντιγράφουμε το εξής:
To κερασάκι: “Αξίζει να σημειωθεί τέλος ότι οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου έχουν αρχίσει εδώ και ενάμιση χρόνο να το λειτουργούν παρ’ ότι δεν υπάρχει νόμιμη σύνδεσή του με τα δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτρικού ρεύματος!”

Με λίγα λόγια θα λένε τώρα οι εμπλεκόμενοι…”Δεν πα να χτυπάτε εσείς τον κώλο σας κάτω.Εμείς είμαστε μάγκες, έχουμε διασυνδέσεις και κάπιταλ και μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε μέσα στην πόλη σας.Εσείς είστε ακόμα πιο ηλίθιοι γιατί όχι μόνο δεν σας έχει θιχθεί η νοημοσύνη για αυτό που γίνεται φάτσα φόρα μπρος στα μάτια μας αλλά στηρίζετε κι όλας αυτούς που κάνουν μπίζνες με ξένα χωράφια.”

Κι όλα αυτά έχουν συμβεί σε διάστημα ενός χρόνου, όπου η ίδια η τοπική κοινωνία έχει νομιμοποιήσει τη “συνδιαλλαγή” των αιρετών του τόπου, για να ξεπουλάνε τα πάντα, όπου κάθε μέτρο έχει πάψει να υπάρχει. Βλέπετε τα Γιάννενα, απομονωμένα εκεί στη ΒΔ Ελλάδα, όπου μόνο οι τζιπάτοι έρχονται τα Χριστούγεννα για να αγοράσουν γκλίτσες, να πιούνε τσίπουρο και να φάνε πίτα, παραμένουν πρωτοπόρα καθώς εφαρμόζουν το δόγμα “νόμος είναι το δίκιο του χωριάτη”.
Οι Γιαννιώτες φυσικά είναι συνένοχοι σε ότι συμβαίνει στα Γιάννενα, όχι μόνο λόγω της επιλογής των τοπικών αρχόντων που έχουμε αλλά και επειδή πλέον έχει αναπτύξει έναν απίστευτο κυνισμό για ότι συμβαίνει στην περιοχή φτάνει κάποιος να μην του κόψει τον καφέ στην ακαδημία ή στα ναυτάκια.Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν απομείνει αντιστάσεις στα Γιάννενα αλλά πολύ φοβάμαι ότι η νόρμα είναι του τύπου “ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν”.

Όνειρα γλυκά

ΥΓ.Σκέφτομαι ότι αν είχε συμβεί το ίδιο στην Αθήνα θα υπήρχε επανάσταση, κινητοποίηση, κάλυψη από τα ΜΜΕ.Στη δική μας περίπτωση είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα από όλα αυτά.Ας συνεχίσουμε τον μεγάλο ύπνο λοιπόν.

Διαβάσετε επίσης:

άρθρο της Γαλαρίας

άρθρο στο Καφές και Τσιγάρο

αναφορά του Δ.Αργυρού

Δευτέρα, Μαρτίου 30, 2009

δε χρειάζονται σεισμοί για να κατασκηνώσουμε σε μια πλατεία


με αφορμή την "ανάκτηση" της "Όασης", του αρχιτεκτονικής και ιστορικής αξίας δημόσιου χώρου στη πόλη των Ιωαννίνων, σκέφτομαι πως η αναγκαιότητα στις ασφυκτικές ελληνικές πόλεις μάς οδηγεί πια σε μια αναθεώρηση της αντίληψής μας για το δημόσιο χώρο.

Η αίσθηση του δημόσιου χώρου μου φέρνει στο μυαλό έναν ελκυστικό μπουφέ στα εγκαίνια ενός καταστήματος. Υπάρχει μόνο όταν αποφασίσουμε να τον προσέξουμε, και παρόλο που τα καταφέρνουμε και χωρίς, ποτέ δε παραλείπουμε να πάρουμε ένα μεζεδάκι, και μετά από λίγο άλλο ένα, καθώς επίσης και ένα τελευταίο για το δρόμο.

Αναρωτιέμαι για την κατεύθυνση της αιτιότητας της μέχρι πρόσφατα εγκατάλειψης του δημόσιου χώρου.
Είμαστε εμείς που προτιμούμε την άνεση ενός τραπεζοκαθίσματος ή η επιβολή του τραπεζοκαθίσματος καθόρισε και τη κουλτούρα μας για τους δημόσιους χώρους;
Τι έχει μεγαλύτερο όφελος για μια πόλη; το ενοίκιο μιας πλατείας σε ένα ξύπνιο καταστηματάρχη ή μια πλατεία γεμάτη κόσμο που κοινωνικοποιείται δίχως μεσάζοντες;
Οι μετανάστες που διασκεδάζουν την κοινωνική τους απομόνωση ξαπλωμένοι σε μια πρασινάδα ή συζητώντας σε μια πλατεία γνωρίζουν την απάντηση και προκαλούν να τη δούμε και μεις! Είναι μπροστά μας, έστω και βρώμικη ή κακοφωτισμένη.

Όταν φτιαχτηκε ο πρώτος ποδηλατόδρομος, είδαμε με έκπληξη ότι όλοι μας είχαμε κάπου ξεχασμένο ένα ποδήλατο, όταν αναπλάστηκε ο παραλίμνιος χώρος όλοι τροποποιήσαμε τους τελικούς μας προορισμούς στις ανοιξιάτικες βόλτες, όταν κατασκευάστηκε το μικρό θεατράκι ακούσαμε περισσότερη μουσική, χορέψαμε περισσότερο, μεθύσαμε περισσότερο, και στις αμφιθεατρικές του κερκίδες φιληθήκαμε περισσότερο, όταν παραδόθηκε η πρώτη πεζοδρόμηση καταλάβαμε ότι η παρέα μας έγινε ξαφνικά μεγαλύτερη και επιτέλους μάθαμε πού μπορούμε να πετύχουμε εκείνη τη μελαχρινή που πάντα κυνηγούσαμε.

Σκέφτομαι πως τελικά δε θέλει και πολύ σκέψη να συνειδητοποιήσουμε πως οι πόλεις που μένουμε ανήκουν μόνο σε μας και πως οι χώροι τους διαμορφώνονται μόνο από τις δικές μας επιθυμίες. Ο δημόσιος χώρος επιστρέφει στους πολίτες μόνο όταν αυτοί τον διεκδικούν.





http://stahtikaiburberry.blogspot.com/2009/02/blog-post_27.html

Κυριακή, Μαρτίου 29, 2009

«Ένα ευτυχές γεγονός» από το ΔΗΠΕΘΕ


η φωτογραφία είναι από το σαιτ : http://plykogiannis.blogspot.com/2009/03/blog-post.html

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Μπακόλας ανέφερε ότι το έργο γράφτηκε το 1970 και ήταν γέννημα της περιόδου του 1968 (Γαλλικός Μάης και Ανατολική Ευρώπη) και τα γεγονότα μοιάζουν με τα πρόσφατα του Δεκεμβρίου στην Ελλάδα. Το έργο είναι μια σκληρή σάτιρα, αλλά με στοιχεία κωμωδίας και χαράς την οποία θα επιχειρήσουν να μεταδώσουν στο κοινό.

Να μην παραπέμψουν στα ιστορικά «Δεκεμβριανά» αυτά που θυμίζει το έργο, αφορούν άλλη χώρα και δίνονται με σατιρικό τρόπο σημείωσε ο εκ των ηθοποιών Γιώργος Νάκος και τόνισε την ανάγκη η νέα γενιά να στηρίξει το θεσμό των ΔΗΠΕΘΕ.


Πρόκειται για το « Ένα ευτυχές γεγονός» (The fortunate event) , γραμμένο το 1971 από τον Slavomir Mrozek. Ο συγγραφέας έχοντας γεννηθεί στην Πολωνία το 1930 και βιώσει τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμ
ίου Πολέμου με όλα τα παρεπόμενά του, κοινωνικές συγκρούσεις, φτώχια, διώξεις κ.λ.π. δεν κρύβει τα τραύματα της γενιάς του, την αντίθεσή του στον πόλεμο και στην άσκηση της βίας, σωματικής και ψυχολογικής, που αλλοτριώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Μέσα από το ευτυχές γεγονός της έλευσης ενός παιδιού σε μια οικογένεια μεγαλοαστική, ξεδιπλώνονται τα προβλήματα και λάθη όλων των μορφών εξουσίας που προκύπτουν από τη διαδοχή των γενεών μέσα από την ανταγωνιστική διάθεση του παλιού με το καινούργιο. Το πικρό χιούμορ αλλά και τον σκεπτικισμό του έργου παρουσιάζει με την σκηνοθετική του ματιά ο Γ. Μπακόλας, δίνοντας την ευκαιρία στους ταλαντούχους ηθοποιούς του να παρουσιάσουν το έργο με νεανική φρεσκάδα αλλά και τη σοβαρότητα που του αρμόζει, ξεδιπλώνοντας με αριστοτεχνικό τρόπο το υποκριτική τους τέχνη.


Τους ρόλους του έργου κρατούν ο τέως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Γιώργος Νάκος, η Χριστίνα Μωρόγιαννη, ο Λεωνίδας Χρυσομάλης, ο Νίκος Σφαιρόπουλος και ο Βασίλης Γουργούλης, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια φτιάχνει η Ιουλία Σταυρίδου και τη μουσική επιμέλεια θα έχει ο Δημήτρης Θεοχάρης.

Οι ώρες των παραστάσεων είναι:

Κάθε Τετάρτη στις 8 μμ (λαϊκή απογευματινή)

Κάθε Κυριακή στις 8 μμ

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ το κανονικό, 8 ευρώ (Κάθε Τετάρτη), 5 ευρώ (Μαθητές, Φοιτητές, Μέλη ΚΑΠΗ)

Το Σάββατο 28 και Κυριακή 29 Μαρτίου, στις 9 το βράδυ, θα πραγματοποιηθούν δύο γενικές δοκιμές, τις οποίες εκτός των εκπροσώπων των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, μπορεί ελεύθερα να τις παρακολουθήσει το κοινό.

Η επίσημη πρεμιέρα της παράστασης θα γίνει το Σάββατο 4 Απριλίου






Τετάρτη, Μαρτίου 25, 2009

συνέντευξη του Mike Davis


Το παρακάτω αποτελεί συνέντευξη του Mike Davis (“Ο πλανήτης των φτωχών”). Τη συνέντευξη έδωσε στην εφημερίδα Socialist Worker (http://www.socialistworker.org/).

Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζήσει σύντομα στις πόλεις. Αλλά μεγάλα τμήματα αυτού του αστικού πληθυσμού είναι πολύ φτωχά. Ο Mike Davis, συγγραφέας και κοινωνικός ακτιβιστής, απαριθμεί αυτές τις τάσεις στο νέο βιβλίο “ο πλανήτης των φτωχών”. Έδωσε συνέντευξη στη Lee Sustar για τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και περιβαλλοντικές συνέπειες της ολοένα και αυξανόμενης φτώχειας.

Από την πολιτική ατζέντα έχει αποκλειστεί η συζήτηση για την αύξηση της φτώχειας. Γιατί;
Ομολογώ ότι έχω εκπλαγεί από την σιωπή που ακολούθησε τη δημοσίευση της έκθεσης των Ηνωμένων Εθνών “η πρόκληση της φτώχειας” πριν τρία χρόνια. Εκτός της μελέτης της αστικής φτώχειας σε μια παγκόσμια κλίμακα, οι ερευνητές των Η.Ε μας δίνουν έναν συγκεντρωτικό ισολογισμό της ζημίας που γίνεται τα τελευταία 30 χρόνια διαρθρωτικών προγραμμάτων προσαρμογής, χρέους και ιδιωτικοποίησης.

Υποθέτω αυτά ακριβώς τα νέα είναι που οι μαζορέτες της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Ουάσιγκτον δεν θέλουν να ακούν. Η εξαίρεση, φυσικά, είναι το Πεντάγωνο. Το ότι οι αυθεντίες του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας αγνοούν την παγκόσμια φτώχεια έρχεται σε αντίθεση με το άπληστο ενδιαφέρον που επιδεικνύουν κάποιοι στο Στρατιωτικό Πολεμικό Κολλέγιο και στο ‘Εργαστήριο Ναυτικού Πολέμου οι οποίοι διαθέτουν έναν πιο πραγματιστικό τρόπο σκέψης.

Οι στρατιωτικοί αρμόδιοι κατέχουν την επώδυνη γνώση ότι ενώ οι έξυπνες βόμβες τους είναι εξαιρετικά ικανές να καταστρέφουν ιεραρχικές πόλεις όπως το Βελιγράδι, με τις συγκεντρωτικές υποδομές και τις βιομηχανικές ζώνες, τα αμερικανικά όπλα υψηλής τεχνολογίας δυσκολεύονται να ελέγξουν μη αναπτυγμένες και οικονομικά φτωχές πόλεις όπως το Mogadishu στη Σομαλία, και η πόλη Sadr στην ιρακινή πρωτεύουσα της Βαγδάτης.

Οι μεγάλες φτωχογειτονιές των πόλεων του τρίτου κόσμου εξουδετερώνουν ένα μεγάλο μέρος του οπλοστασίου της Ουάσιγκτον. Έπειτα απο προσεκτική ανάλυση αυτού του προβλήματος, η στρατιωτική ηγεσία χρησιμοποιεί μια διαφορετική γεωπολιτική αντιμετώπιση, από το υπόλοιπο της κυβέρνησης Μπους. Αντί μιας τρομοκρατικής συνωμοσίας ή ενός άξονα του κακού, οι στρατιωτικοί αρμόδιοι εστιάζουν στην προτεραιότητα του γεωγραφικού χώρου, τις ίδιες τις φτωχογειτονιές. Ο «εχθρός», τον οποίο το Πεντάγωνο αντιλαμβάνεται ως μια σειρά πιθανών αντιπάλων, από τις συμμορίες των δρόμων και τις ριζοσπαστικές οργανώσεις ως τις εθνικιστικές παραστρατιωτικές ομάδες, είναι λιγότερο σημαντικός από αυτόν τον λαβύρινθο.

Κάνετε μια διάκριση στο βιβλίο σας μεταξύ της αστικοποίησης λόγω της εκβιομηχάνισης του 19ου και 20ού αιώνα και της αστικοποίησης που προωθείται από τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής στον τρίτο κόσμο σήμερα.
Στον 19ο αιώνα η κλασσική κοινωνική θεωρία εστίασε στις μεγάλες βιομηχανικές πόλεις όπως το Μάντσεστερ, το Βερολίνο και το Σικάγο ως το μέλλον που θα έρθει. Πράγματι, κινεζικές πόλεις -τα προϊόντα της μέγιστης αστικο-βιομηχανικής επανάστασης στην ιστορία-ακόμα χωρούν σε αυτό το πρότυπο όπως το φαντάστηκαν ο Marx και ο Weber.

Αλλά οι περισσότερες πόλεις του τρίτου κόσμου έχουν περισσότερα κοινά με το βικτοριανό Δουβλίνο και τη Νάπολη, με τις τεράστιες συγκεντρώσεις φτώχειας και έλλειψης σύγχρονης βιομηχανίας. Η αστική ανάπτυξη έχει πλέον αποσυνδεθεί από την εκβιομηχάνιση, ακόμη και από την οικονομική ανάπτυξη αυτή καθ’ εαυτήν.

Οι παράγοντες που διώχνουν τους ανθρώπους από την επαρχία, δρουν τώρα ανεξάρτητα από παράγοντες που τους προσελκύουν, όπως η ύπαρξη θέσεων εργασίας, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια συνεχή έκρηξη του αστικού πληθυσμού. Επιπλέον, εκτός της Κίνας, οι πρώην βιομηχανικές μητροπόλεις του νότου -συμπεριλαμβανομένης της Βομβάης, του Γιοχάνεσμπουργκ, του Σαο Πάολο και του Μπουένος Άιρες- έχουν υποστεί μεγάλες αποβιομηχανοποιήσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών. Η θεωρία του «εκσυγχρονισμού» κατά συνέπεια έχει καταρρεύσει. Αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις στις επαναστατικές θεωρίες και την πρακτική τους. Πουθενά στα μαρξιστικά κείμενα -ούτε καν στις οραματιστικές σελίδες του Κεφαλαίου- δεν αναμένονταν η ύπαρξη του σημερινού άτυπου προλεταριάτου: μια παγκόσμια κοινωνική τάξη ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων ριζικά και μόνιμα αποκομμένων από την επίσημη παγκόσμια οικονομία.

Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αστικοποίηση στην Κίνα και, στο άλλο άκρο, την Αφρική;
Καταρχήν, είναι σημαντικό να αποβάλουμε την ιδέα ότι οι πόλεις έχουν αυξηθεί γραμμικά ή προς μια μόνο κατεύθυνση. Οι σημερινές φτωχογειτονιές στις περισσότερες περιπτώσεις είναι το αποτέλεσμα, όχι μιας αργής, αυξητικής συσσώρευσης των φτωχών, αλλά ενός μεγάλου “big bang” που εμφανίστηκε με το χρέος και τη διαρθρωτική προσαρμογή προς το τέλος της δεκαετίας του ‘70 και της δεκαετίας του ‘80. Οι τεράστιες μετακινήσεις από την επαρχία αντιμετώπισαν τις ολοένα συρρικνούμενες κοινωνικές επενδύσεις στις αστικές υποδομές και τις δημόσιες υπηρεσίες.

Οι νέοι φτωχοί των πόλεων αφέθηκαν να αυτοσχεδιάσουν τα δικά τους σπίτια και τις δικές τους στρατηγικές εύρεσης οικονομικών πόρων. Η ευστροφία τους κίνησε πράγματι τα βουνά, αλλά μόνο για μια περιορισμένη περίοδο.

Τώρα σε όλον τον κόσμο υπάρχουν τρανές αποδείξεις ότι τα σύνορα του ελεύθερου ή σχεδόν ελεύθερου κόσμου που θα μπορούσε να καταληφθεί έχουν κλείσει, και η άτυπη οικονομία είναι επιβαρυμένη με πάρα πολλούς φτωχούς ανθρώπους που ανταγωνίζονται για τις ίδιες θέσεις επιβίωσης. Στην Αφρική ειδικά, αυτό το «θαύμα» της αστικοποίησης όλο και περισσότερο μοιάζει με την προσπάθεια επιβίωσης σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, παρά με οποιοδήποτε ρομαντικό όραμα των ηρωικών καταληψιών και των μικρο-επιχειρηματιών.

Η Κίνα είναι μια εξαίρεση, όπου το κράτος συνεχίζει να χτίζει τα εκατομμύρια των κατοικιών. Βέβαια οι παροχές καθυστερούν πολύ έναντι της ζήτησης, και η ανισότητα έχει αυξηθεί γρηγορότερα στην αστική Κίνα από οπουδήποτε αλλού κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας.

Οι φτωχογειτονιές, για παράδειγμα, έχουν επιστρέψει σε μια γιγαντιαία κλίμακα. Οι παραδοσιακοί κάτοικοι των πόλεων απομακρύνονται από τις παλαιές γειτονιές τους, ειδικά στο Πεκίνο, παραχωρώντας τη θέση τους σε ξένα επιδοτούμενα προγράμματα για την ανέγερση πολυτελών κατοικιών. Εν τω μεταξύ, οι μετανάστες από την ύπαιθρο -ένας γιγαντιαίος περιφερειακός αδικημένος πληθυσμός τουλάχιστον 100 εκατομμύριων ανθρώπων- στοιβάζεται σε βρώμικες περιοχές στα περίχωρα κάθε πόλης. Είναι, μαζί με τις φτωχές οικογένειες αγροτών, τα σημαντικότερα θύματα της στροφής της Κίνας προς τον καπιταλισμό.

Γράφετε για τις τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις αυτών των τάσεων.
Οι πόλεις φαίνονται ως λύση στην παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση. Από τον Patrick Geddes ως την Jane Jacobs, οι θεωρητικοί της αστικοποίησης σωστά έχουν υπογραμμίσει ότι η πόλη, και όχι το μικρό αγρόκτημα, είναι η τελευταία κιβωτός μας: ενδεχομένως το αποδοτικότερο σύστημα για την ανακύκλωση ενέργειας και ύλης μεταξύ του ανθρώπου και της γης.

Επιπλέον, μόνο η πόλη -μέσω της δημιουργίας δημόσιων χώρων και αγαθών κοινής οφέλειας- μπορεί να τετραγωνίσει τον κύκλο της περιβαλλοντολογικής διατήρησης και ενός παγκόσμιου υψηλού βιοτικού επιπέδου. Αλλά παραδόξως η αστικοποίηση, τόσο στις πλούσιες όσο και τις φτωχές χώρες, καταστρέφει τις ίδιες τις προϋποθέσεις αστικοποίησης.

Στις ΗΠΑ, τα ολοένα αυξανόμενα περιβαλλοντικά “αποτυπώματα” των πλούσιων προαστίων- αυτών που είναι αφιερωμένα στο life style τύπου Hummer και McMansion-κάνουν τα Levittowns του ‘50 να μοιάζουν με οικολογικές ουτοπίες.

Στις φτωχές χώρες, εν τω μεταξύ, η αύξηση της αστικοποίησης κατακλύζει τους αποχετευτικούς σωλήνες και τους ανοιχτούς χώρους που αποτελούν τις θεμελιώδεις περιβαλλοντικές υποδομές των πόλεων. Οι στάθμες νερού μειώνονται, τα τοξικά λύματα μολύνουν κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, και στην καθημερινή αναζήτηση στέγης, οι φτωχοί άνθρωποι χτίζουν σε ασταθείς βουνοπλαγιές ή κατά μήκος των μολυσμένων ποταμών. Στην Ινδία για παράδειγμα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων κοιμούνται ελάχιστα μέτρα από σιδηροδρομικές γραμμές.

Η φτώχεια αυξάνει συνεχώς τους αστικούς κινδύνους και μαζί με τις κλιματικές αλλαγές, υπόσχεται έναν κόσμο όπου όλη η πρόοδος σχετικά με την επίτευξη ανάπτυξης και στόχων δημόσιας υγείας θα αναλωθεί στις ολοένα-αυξανόμενες δαπάνες για αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα, καθώς και για τις επιδημίες.

Πώς οι τρώγλες των δυτικών χωρών -συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ- χωράνε σ’ αυτήν την εικόνα;
Ο αστικός τρίτος κόσμος είναι εδώ. Εκτός από την παραδοσιακή παρακμή της γειτονιάς και των παλιών προαστίων, οι νοτιοδυτικές ΗΠΑ δημιουργούν άτυπες εγκαταστάσεις που είναι ουσιαστικά ίδιες με εκείνες των προαστίων των λατινοαμερικάνικων πόλεων.

Σε μικρή απόσταση από τις πολυτελείς κατοικίες στο Palm της Καλιφόρνιας, για παράδειγμα, θα βρείτε τις φτωχογειτονιές, σε ινδιάνικες περιοχές, στις οποίες κατοικούν χιλιάδες αγρότες. Οι φτωχοί καταυλισμοί του Χουάρεθ έχουν τώρα το αντίγραφό τους στο Ρίο Μπράβο από τη μεριά του Τέξας. Η δυτική Ευρώπη έχει επίσης τριτοκοσμικές φτωχογειτονιές (τα αποκαλούμενα clandestinos), ιδιαίτερα στα περίχωρα των πόλεων όπως της Λισσαβόνα και της Νάπολης. Η χειρότερη φτωχογειτονιά στην Ευρώπη, είναι πιθανώς η «Καμπότζη» στη Σόφια της Βουλγαρία όπου 35.000 Ρομά ζουν όπως οι Ντάλιτς στην Ινδία.

Αλλά η τρομακτικότερη κατάσταση είναι στην πρώην ΕΣΣΔ, όπου οι φτωχογειτονιές έχουν πολλαπλασιαστεί γρηγορότερα και από τους εκατομμυριούχους. Από το 1989, πολλές από τις βασικότερες αστικές υπηρεσίες (όπως η θέρμανση) καθώς επίσης και οι υπηρεσίες αναψυχής και ο πολιτισμός έχουν καταρρεύσει, αφήνοντας τους ηλικιωμένους να παγώνουν μέχρι θανάτου το χειμώνα. Στη Μόσχα, μεγάλοι πληθυσμοί, κυρίως ξένοι μετανάστες χωρίς χαρτιά ή εθνικές μειονότητες, καταλαμβάνουν εγκαταλειμμένα εργοστάσια και σπίτια, ενώ μοχθούν στα κάτεργα της οικονομίας που είναι το καμάρι της νέας τάξης πραγμάτων. Ο Γκόργκυ πρέπει να στριφογυρίζει τον τάφο του.

Μερικοί άνθρωποι βλέπουν στο βιβλίο σας στοιχεία της νέας δημοφιλούς τάξης -του πλήθους όπως περιγράφεται από τους Michael Hardt και Antonio Negri – η οποία έχει συντρίψει, εάν δεν έχει ενσωματώσει, την εργατική τάξη.
Δεν το βλέπω έτσι. Ας θυμηθούμε το κομμουνιστικό μανιφέστο για μια στιγμή. Ο Marx και ο Engels υποστήριξαν ότι το προλεταριάτο των εργοστασίων ήταν μια επαναστατική τάξη λόγω δύο βασικών ζητημάτων. Κατ’ αρχήν, επειδή “οι εργάτες δεν είχαν να χάσουν τίποτα πέρα από τις αλυσίδες τους”, δηλαδή δεν είχαν κανένα λόγο να υπερασπίζονται την ιδιωτική ιδιοκτησία. Και δεύτερον, επειδή η θέση του προλεταριάτου στη βιομηχανική παραγωγή παρείχε ιδανικές συνθήκες -γεγονός που δεν ισχύει για καμία προηγούμενη ομάδα- για την αυτοοργάνωση, την επιστήμη και τον πολιτισμό. Το σημερινό άτυπο προλεταριάτο επίσης δεν έχει τίποτα να χάσει, αλλά έχει αποκοπεί από την κοινωνική παραγωγή (τουλάχιστον όπως την εννοούσε ο Marx), και σε πολλές περιπτώσεις από τον παραδοσιακό πολιτισμό και την κοινωνική αλληλεγγύη. Ζώντας στα περίχωρα των φτωχογειτονιών, αποκομμένο από την επίσημη απασχόληση, και εξορισμένο από τον παραδοσιακό δημόσιο χώρο, το προλεταριάτο ψάχνει για ενότητα και κοινωνική συνοχή.

Πράγματι, ό,τι βλέπετε είναι σήμερα μια απέραντη πειραματική διαδικασία, στην οποία οι νέοι κάτοικοι των φτωχών συνοικιών -μερικές φορές συμμαχώντας με την παραδοσιακή εργατική τάξη, αλλά συχνά όχι- επιδιώκουν ριζικές λύσεις στην απομόνωσή τους. Όπου υπάρχει κάποια κινητικότητα της παραδοσιακής εργατικής τάξης σε συνεργασία με το φτωχό προλεταριάτο, το αποτέλεσμα είναι η συχνά η επανεφεύρεση της αριστεράς.

Οι φτωχοί κάτοικοι των πόλεων ανακαλύπτουν ότι ο θεός του χάους είναι με την πλευρά τους: ότι μπορούν να αποκλείσουν, να εμποδίσουν και να πολιορκήσουν την οικονομία της «επίσημης» πόλης των μεσαίων τάξεων. Η κινητοποίησή τους και η διασάλευση των δημόσιων υπηρεσιών της πόλης καθώς και των προμηθειών με πρακτικές σχεδόν αντάρτικες μπορούν να αντισταθμίσουν την απώλεια δύναμης στη διαδικασία παραγωγής.

Αλλά πολύ συχνά, η άτυπη οικονομία πηγαίνει χέρι-χέρι με τον ανταγωνισμό, ο οποίος και οδηγεί στην κατηγοριοποίηση των φτωχών και τον έλεγχό τους από αφεντικά, προστάτες και νταβατζήδες. Ένα τρανταχτό και τραγικό παράδειγμα είναι η Βομβάη. Πριν είκοσι πέντε χρόνια, όταν ακόμα η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας ήταν πολύ ανεπτυγμένη, στη Βομβάη δραστηριοποιούνταν ισχυρά αριστερά συνδικάτα. Οι θρησκευτικές διαφορές (ινδοί εναντίον μουσουλμάνων ή οι Maratha εναντίον των Tamil) έρχονταν σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την εργατική αλληλεγγύη των συνδικάτων. Αλλά μετά από το κλείσιμο των εργοστασίων, το φτωχό προλεταριάτο διασπάστηκε από τις θρησκευτικές διαφορές. Ως αποτέλεσμα ακολούθησαν ταραχές, σφαγές και φαινομενικά ανεπανόρθωτες διασπάσεις. Σκέφτομαι, επομένως, ότι οι φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα στην εργατική τάξη είναι συνολικά μεγαλύτερες από τον ανταγωνισμό της αγοράς εργασίας μέσα στη βιομηχανική εργατική τάξη. Αλλά ολόκληρη η ιστορία του εργατικού κινήματος των τελευταίων δύο αιώνων είχε να κάνει με το ξεπέρασμα των υποθετικά αξεπέραστων διαφορών. Εν τω μεταξύ, δεν έχει και μεγάλη αξία- για να ακολουθήσουμε τους Hardt και Negri- το να προσπαθούμε να βγάζουμε μεταφυσικά κουνέλια από τα καπέλα των φιλοσόφων.

Η μέθοδος του Marx ήταν να αρχίσει με μια περιπτωσιακή (επαγωγική) μελέτη συγκεκριμένων καταστάσεων πριν φτάσει σε μια κατασκευασμένη έννοια του γενικού. Και σαφώς, αυτό που απαιτείται τώρα είναι πρακτικές μελέτες της πολιτικής των φτωχών κατοίκων των πόλεων στη μεγάλη ποικιλομορφία τους -από τα νέα επαναστατικά κινήματα του Καράκας μέχρι τους θρησκευτικούς ανταγωνισμούς στο Καράτσι ή τη Βαγδάτη.

Αλλά θα ήταν λανθασμένο να κάνει κανείς τέτοιες συγκριτικές μελέτες, χωρίς να αναγνωρίσει ότι πολλές φαινομενικά περιχαρακωμένες συγκρούσεις και ταυτότητες είναι πιθανώς μεταβατικές.

Ο «πόλεμος των πολιτισμών» που οι νεο-ιμπεριαλιστές θεωρούν ότι είναι το σημερινό καθήκον των λευκών είναι φυσικά μια αυταπάτη. Στο πραγματικό υπόβαθρο της σύγχρονης ιστορίας παραμένουν οι δομικές αντιφάσεις του κεφαλαίου, το οποίο δεν μπορεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, σπίτια ή μέλλον για τον αστικό πληθυσμό της γης.

Σημειώσεις

923 εκατομμύρια ανθρώπων ζουν σήμερα σε παραγκουπόλεις αριθμός που αντιστοιχεί στο 31.6% του παγκόσμιου αστικού πληθυσμού.

Το 43% του αστικού πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών ζει σήμερα σε επισφαλείς παραγκουπόλεις (precarity slums) ή αλλιως squatter cities ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις αναπτυγμένες χώρες είναι 6%, σύμφωνα με το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για τη Στέγαση. Μέχρι το 2050 ο ΟΗΕ εκτιμά πως ο παγκόσμιος πληθυσμός θα αγγίξει τα εννιά δισεκατομμύρια, από τα οποία περίπου τα έξι εκατομμύρια θα ζουν σε πόλεις και τα 3,5 σε ανθυγιεινές παραγκουπόλεις, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα , νερό και δίχως εγκαταστάσεις υγιεινής.

Η Βομβάη με 10 εκατ. ή και περισσότερους άπορους, καταληψίες γης και φτωχούς κατέχει την πρώτη θέση ανάμεσα στις μητροπολιτικές περιοχές με παραγκουπόλεις. Ακολουθούν η Πόλη του Μεξικό και η Ντάκα με περίπου 9 εκατ. κατοίκους η κάθε μια να ζουν σε παραγκουπόλεις και έπειτα το Λάγος, το Κάιρο, το Καράτσι η Κινσάσα-Μπραζαβίλ, το Σάο Πάολο, η Σανγκάη και το Δελχί με περίπου 6 εως 8 εκατ. φτωχούς κατοίκους.

Την περίοδο μεταξύ 1990 και 2001 ο πληθυσμός που μένει σε παραγκουπόλεις (slums) αυξήθηκε κατά 220 εκατομμύρια. Η αλματώδης αύξηση συνεχίζεται και από το 2001 έως το 2006 αυξήθηκε άλλα 200 εκατομμύρια (85% συνολική αύξηση). Την μεγαλύτερη αύξηση παραγκουπόλεων την είχαν η νότια και ανατολική Ασία. Οι μεγαλύτερες αυξήσεις ήταν στην Κίνα, την Ινδία και την Νιγηρία.

Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2009

ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΝ!!!!

ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 9 ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΟΥΣΑ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΥ-ΝΟΡΑΣΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ- ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗ ΕΠΟΝ

Τρίτη, Μαρτίου 17, 2009

Τριήμερο φεστιβάλ της Contra Rossa‏


Εκδήλωση της contra rossa την παρασκευή 20/3 στις 8.30 μμ για την δολοφονική επίθεση ενάντια στην συνδικαλίστρια καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα , και την κρατική τρομοκρατία και καταστολή . Επίσης το Σαββάτο 21/3 στις 8.30 μμ προβολή ταινίας στο καλλιτεχνικό εργαστήρι. Και Συναυλία την Κυριακή 22/3 στις 21.00 στο τμήμα ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Η οικονομική πολιτική τους δολοφονεί το παρόν και το μέλλον μας. Όμως, την κρίση δε τη δημιούργησαν οι μισθοί πείνας αλλά το Κεφάλαιο. Τόσα χρόνια στύβουν και στύβουν (part time δουλειά, κλέψιμο ασφαλιστικών ταμείων, λιτότητα) για να τροφοδοτήσουν την «ανάπτυξή» τους· και τώρα που η «ανάπτυξή» τους έφερε την κρίση η απάντηση που δίνουν είναι πάλι η άγρια λιτότητα. Αλήθεια, ο πλούτος που συσσωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια σε ποιους πήγε; Εμείς θα πληρώσουμε πάλι ή πρέπει να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν; Όταν όμως αυτή η απορία γίνεται μάχιμη πράξη - αμφισβήτηση - κίνημα, βγαίνει στην επιφάνεια το κοινωνικό πρόβλημα σ’ όλη την έκτασή του: Συναίνεση, διάλογος, κοινωνική συνοχή· εθνική ενότητα, κακοί οι ξένοι, περιστολή δικαιωμάτων (ΜΑΤ στη Λευκίμμη εδώ και 1,5 χρόνο, συλλήψεις στο Τεμπλόνι, συλλήψεις μαθητών στη Λάρισα το Δεκέμβρη που κατηγορούνται ως τρομοκράτες), άγρια καταστολή διαδηλώσεων και επιστράτευση του παρακράτους είναι τα όπλα των «από πάνω». Τα γεγονότα του Δεκέμβρη έδειξαν ότι η ελπίδα δεν έχει πεθάνει, ότι δεν είναι όλη η κοινωνία με τη συναίνεση. Το ίδιο έδειξαν και οι ανεξάρτητοι αγωνιστές της Λευκίμμης που δημιούργησαν στην Κέρκυρα την προοπτική των μορφών αμεσοδημοκρατικής λαϊκής οργάνωσης. Το ίδιο και η Κούνεβα, που ως σύμβολο διατράνωσε ότι υπάρχει και ένα άλλο εργατικό κίνημα που δεν εγκλωβίζεται στην αστική πολιτική. Η δική μας απάντηση, με μαζικούς όρους, είναι η προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Δε μας αρμόζει να έχουμε σκυμμένο κεφάλι, μας αξίζει να αμφισβητούμε μέσα από συλλογικούς δρόμους (λαϊκές συνελεύσεις, πρωτοβάθμια σωματεία, κινήσεις αγώνα), εμείς οι ίδιοι, οι κάτοικοι, οι εργαζόμενοι, οι νεολαίοι. Για ν’ ανοίξουμε δρόμο που θα χωρέσει τα τραγούδια μας, «γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου απ’ τον κόσμο – εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». contra rossa

Ο Γκαίτε στο… Κουρμανιό

Μια ομάδα γνωστών συμπολιτών με την υπογραφή «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» επιστρατεύει τον Γκαίτε για να εκφράσει την αγάπη της στα δένδρα και την εναντίωση της στα όσα συμβαίνουν στην πόλη. Ένα κείμενο του 1774 για τα Γιάννενα του 2009.

Αποχαιρετώντας έναν πλάτανο

«Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου»

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους μας, στο Δημοτικό Συμβούλιο, στο Δήμαρχο και στον Αντι-Δήμαρχο.

«Εξοργίζεται κανείς, Βίλελμ, με το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καμιά γνώση και καμιά αίσθηση των ελάχιστων πραγμάτων που έχουν ακόμα κάποια αξία σ’ αυτόν τον κόσμο. Θυμάσαι τις καρυδιές, στο σπίτι του τίμιου εφημέριου του Αγίου… που στη σκιά τους καθόμουν με τη Λόττε, εκείνες τις υπέροχες καρυδιές που ο Θεός ξέρει με πόση απόλαυση γέμιζαν ανέκαθεν την ψυχή μου! Πόσο οικεία έκαναν την αυλή του πρεσβυτερίου, πόσο δροσερή! Και τι υπέροχα που ήταν τα κλαδιά τους! Και ύστερα η θύμηση που φτάνει μέχρι τους τίμιους ιερωμένους που τις φύτεψαν πριν από πολλά χρόνια. Ο δάσκαλος συχνά μνημόνευε το όνομα ενός απ’ αυτούς, που το είχε ακούσει από τον παππού του υπήρξε, έλεγαν, εξαίρετος άνθρωπος και η μνήμη του ήταν για μένα ιερή κάτω από αυτά τα δέντρα. Σε βεβαιώνω ότι ο δάσκαλος δάκρυσε όταν, χθες, μιλούσαμε, γι’ αυτά και λέγαμε ότι τα έκοψαν. Μάλιστα, τα έκοψαν. Με πιάνει λύσσα, θα ‘θελα να σκοτώσω αυτό το σκυλί που έδωσε την πρώτη τσεκουριά. Εγώ, που θα ήμουν ικανός να πάθω απ’ τη στενοχώρια μου αν είχα κάποια δέντρα στον κήπο μου κι ένα απ’ αυτά πέθαινα από γερατειά, να είμαι αναγκασμένος να δω να γίνεται κάτι τέτοιο. Αγαπημένε μου φίλε, υπάρχει ωστόσο κάτι που με παρηγορεί: η δύναμη του ανθρώπινου συναισθήματος. Όλο το χωριό δυσανασχετεί και ελπίζω ότι η κυρία σύζυγος του εφημέριου θα καταλάβει, βλέποντας να μειώνονται τα αυγά, το βούτυρο και τα άλλα δείγματα της αφοσίωσής τους, πόσο έχει πληγώσει τους ανθρώπους του τόπου. Γιατί αυτή είναι η υπεύθυνη, η γυναίκα του καινούργιου εφημέριου (ο παλιός πέθανε κι αυτός), ένα πλάσμα ισχνό και αρρωστιάρικο, που έχει κάθε λόγο να μην ενδιαφέρεται για τον κόσμο, αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτήν. Μια ανόητη που παριστάνει τη λογία, ανακατεύεται στην έρευνα του Ιερού Κανόνος, εργάζεται για την ηθική και κριτική μεταρρύθμιση του χριστιανισμού που είναι στη μόδα, σηκώνει τους ώμους όταν γίνεται λόγος για τις «υπερβολές» του Λαφάτερ, και έχει τόσο κακή υγεία, που δεν βρίσκει καμιά χαρά πάνω σ’ αυτή τη γη. Μόνο ένα τέτοιο πλάσμα θα ήταν σε θέση να κόψει τις καρυδιές μου. Βλέπεις, δεν μπορώ να συνέλθω! Φαντάσου μόνο αυτό: τα φύλλα που πέφτουν βρομίζουν και υγραίνουν την αυλή της, τα δέντρα της κρύβουν το φως της μέρας και, όταν ωριμάζουν τα καρύδια, τα παιδιά πετούν πέτρες για να τις ρίξουν κάτω αυτό της δίνει στα νεύρα, εμποδίζει την εμβρίθεια των στοχασμών της, όταν συγκρίνει μεταξύ τους τον Κέννικοτ, τον Ζέμλερ και τον Μιχαέλις. Βλέποντας τους ανθρώπους του χωριού, και ιδίως τους γηραιότερους, τόσο δυσαρεστημένους, ρώτησα: «Και γιατί το ανεχθήκατε;» - «Όταν θέλει ο δήμαρχος εδώ στα μέρη μας», είπαν, «τι μπορούμε να κάνουμε;». Ωστόσο από μια άποψη καλώς έγινε έτσι. Ο δήμαρχος και ο εφημέριος, ο οποίος θέλησε να επωφεληθεί από τις λόξες της γυναίκας του, που κατά τα άλλα δεν τους διευκόλυναν ιδιαίτερα τη ζωή, σκέφτηκαν να μοιραστούν τη λεία να όμως που το ‘μαθαν στην κτηματολογική υπηρεσία και τους είπαν: «Είμαστε κι εμείς εδώ». Γιατί η υπηρεσία είχε από παλιά αξιώσεις στο τμήμα αυτό της αυλής του πρεσβυτερίου, όπου βρίσκονταν οι καρυδιές, κι έτσι τις πούλησε σε πλειστηριασμό. Τώρα είναι πεσμένες στη γη! Αχ αν ήμουν πρίγκιπας! Κι εγώ δεν ξέρω τι θα ‘κανα στη γυναίκα του εφημέριου και στο δήμαρχο και στην κτηματολογική υπηρεσία… Πρίγκιπας! Ναι, αλλά αν ήμουν πρίγκιπας, τι θα μ΄ ένοιαζε για τα δέντρα της χώρας μου!

Γκαίτε, (1774), «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου». Εκδ. Άγρα, 2006, σελ. 188-190

Αφιερώνουν οι «χαιρέτα μου τον πλάτανο».

(Φιλολογικός-Οικολογικός Σύλλογος)

Υπογράφουν:

Ορέστης Τάτσης

Έλλη Κήτα

Κώστας Γράβος

Βασίλης Ζέρβας

Τάκης Στεφάνου

Κωνσταντίνος Ιγνατιάδης

Γιώργος Γκεσούλης

Βαγγέλης Κύρκος

Κυριακή, Μαρτίου 08, 2009

Δευτέρα 9/3, 7 μμ, στο Εργατικό Κέντρο, μια ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ μας

Αύριο Δευτέρα 9/3, στις 7 το απόγευμα θα συναντηθούμε πάλι στο φιλόξενο Εργατικό Κέντρο
{όπως και τις προηγούμενες, πλήν της ..."καθαρής" λόγω τζαμαλογλεντιού}
για να συζητήσουμε και αποφασίσουμε τις νέες δράσεις που πρέπει να οργανώσουμε, ώστε να πετύχουμε το σκοπό μας να μην {ξανα}παραδοθεί η "ΟΑΣΗ", το καλλίτερο "μπαλκόνι" της πόλης, σε κερδοσκόπους αλλά να αποχτήσει το κτήριο και ο γύρω χώρος δημόσιο χαρακτήρα.

Ως τώρα έχουν προταθεί:
1. Μουσική εκδήλωση στην "ΟΑΣΗ"
{Ποιοί;-πότε;-προβολή;-οργάνωση;}

2. Δημόσια Συζήτηση για την "ΟΑΣΗ"
{Εισηγητές;-Προεδρείο;-καλεσμένοι;-πότε;-πού;-προβολή;}

3. Χρήση του κτηρίου της "ΟΑΣΗΣ" για τις συναντήσεις
{από πότε;-καθαρισμός;-ηλεκτροδότηση;-επίπλωση;}

4. «Μόνιμο» στέκι ενημερωτικού υλικού στην "ΟΑΣΗ"
{εξοπλισμός;-ώρες;-πρόσωπα για τις "βάρδιες";}

Στην ίδια συνάντηση θα πρέπει:
# Να προτείνουμε άλλες δράσεις που σκεφτήκαμε.
# Να αναλάβουμε όποια καθήκοντα μπορούμε.
# Να επιστρέψουμε τις καταστάσεις που έχουμε με υπογραφές υποστηρικτών.
# Να μοιραστούμε νέες καταστάσεις υπογραφών και ενημερωτικό υλικό για διανομή.


Είναι αυτονόητο πόσο σημαντική είναι η ενεργή συμμετοχή όλων μας σ' αυτή τη συνάντηση.
Κι αν είναι δυνατόν από τις 7μμ.... άντε 7+15'....