ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
Έπρεπε να μπούμε στην προεκλογική περίοδο για να δούμε ένα τόσο γεμάτο πολιτιστικό καλοκαίρι από το Δήμο Ιωαννιτών. Από την άλλη βέβαια έχουμε να επισημάνουμε πως πολιτισμός δεν είναι απλώς οι συγκαιριακές καλλιτεχνικές βραδιές αλλά το σύνολο της κοινωνικής ζωής που κάνει τον άνθρωπο από απλό θεατή πρωταγωνιστή.
Και σε αυτό η δημοτική αρχή παίρνει μηδέν καθώς όχι μόνο δεν έπραξε τίποτε που θα δημιουργούσε δομές οι οποίες θα βοηθούσαν και θα ενίσχυαν την πολύμορφη έκφραση των πολιτών αλλά διότι αντίθετα ανέδειξε ένα «πολιτιστικό» πρότυπο που εκκολάπτει την υποταγή, την υποκρισία, τον συντηρητισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την δουλικότητα, το ιδιωτικό απέναντι στο συλλογικό.
Πολιτισμός για την δημοτική αρχή είναι το χουντικής αισθητικής άγαλμα της Ολυμπιάδας, για να μας θυμίζει την μυθική συνέχεια του έθνους. Είναι η βεβηλωμένη και παρακμασμένη Όαση του μεγάλου έλληνα αρχιτέκτονα Άρη Κωσταντινίδη που ο Δήμαρχος Ν. Γκόντας είχε πει πως θα επιθυμούσε να γκρεμίσει, όπως άλλωστε γκρέμισε μαζί με τον επιχειρηματία Μήτση το Ξενία για να κτίσει, εάν το επιτρέψουμε, ένα τερατούργημα βυζαντινοοθωμανικής αρχιτεκτονικής 500 κλινών. Είναι η τρύπα στην πλατεία που θα γίνει πλατεία-οροφή γκαράζ 500 αυτοκινήτων. Τέλος πολιτισμός, για την δημοτική αρχή, είναι τα ματ του Ξενία και οι τραμπούκοι της νύκτας που επιχειρούν να τρομοκρατήσουν αγωνιστές.
Για τους αγωνιστές της ΔΡΑΣΥ ο πολιτισμός είναι συνυφασμένος με την αυθεντική ανθρώπινη δημιουργία μέσα από την οποία το συλλογικό ξανακερδίζει ο,τι τα περιώνυμα συμφέροντα του απαλλοτριώσανε, σπάζοντας την ιεράρχηση στις ανθρώπινες σχέσεις, δημιουργώντας εξόδους από την φαντασμαγορία της κοινωνίας του θεάματος, των αστικών, μικροαστικών αξίων και του ασφυκτικού και πολύμορφου έλεγχου από τις πολυεθνικές και τα κράτη.
Είναι η κοινότητα των μαχητών του Ξενία, που κατάφερε έστω και για λίγο αυτός ο χώρος να επανακτήσει τον δημόσιο χαρακτήρα του. Καθώς ένας δημόσιος χώρος δεν υπάρχει αφ' εαυτού, αλλά μόνο μέσα από την δράση των πολιτών. Όταν οι πολίτες αναδεικνύουν και αξιοποιούν αυτούς τους χώρους, ως περιοχές κοινωνικής ζύμωσης, περιοχές ανοικτές στο προβληματισμό, στην αμφισβήτηση, περιοχές συνάντησης και αναφοράς. Διαφορετικά μιλάμε για μια καρικατούρα δημόσιου χώρου όπου οι ιδιώτες στο «ελεύθερο» χρόνο τους καταναλώνουν και αυτοκαταναλώνονται ως εμπορεύματα, συχνά ευτελούς αξίας. Πολιτισμός είναι οι ερασιτεχνικές δημιουργίες, τα στέκια νεολαίας, οι καταλήψεις των φοιτητών, οι καταλήψεις στέγης, οι εναλλακτικές κοινότητες, οι ντόπιοι δημιουργοί που παράγουν με μεράκι αριστουργήματα.
Είναι ένας κόσμος που το διαφορετικό δεν ξενίζει , δεν τρομάζει, δεν περιθωριοποιείται αλλά αντίθετα σμίγει και πλουτίζει την κοινωνία.
Είναι ένας κόσμος όπου τα επιτεύγματα της νέας τεχνολογίας γίνονται προσβάσιμα σε όλο τον κόσμο με ελάχιστο κόστος λειτουργώντας ως εργαλεία σμίλευσης της ανθρώπινης σκέψης και ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Αλήθεια τα ευρωζωνικά δίκτυα με ποιο τρόπο και πιο κόστος θα φτάσουν στον εργαζόμενο πολίτη;; Μέσω δημοτικών υπηρεσιών ή μέσω πολυεθνικών επιχειρήσεων;;
Υπήρχαν ιστορικές στιγμές που η μάζα υποταγμένα διασκέδαζε σε αρένες βλέποντας μονομαχίες, όπως στην Ρώμη, ή «κρυφοκοιτάζοντας»τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων των ρεάλιτι, όπως σήμερα όπου το προσωπικό εμπορευματοποιείται και το
συλλογικό αποδομείται.
Υπήρχαν φυσικά και άλλες στιγμές που η μάζα παρέμβαινε καθοριστικά όπως στην περίπτωση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, στα αριστουργήματα της Αναγέννησης, ή ακόμη στην πατρίδα μας η δεκαετία του 1960, που τραγούδησε τους καημούς, τις πικρές, τις ελπίδες και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού, μέσα από τις δημιουργίες των γνωστών καλλιτεχνών Μ.Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι, και τόσων άλλων.
Για αυτό υποστηρίζουμε πως είναι άλλο είναι το rock της αμφισβήτησης και άλλο το rock, τυπικό προϊόν της τρίτης μεγαλύτερης βιομηχανίας στο κόσμο, της μουσικής βιομηχανίας, ύστερα από κείνη των όπλων και των φάρμακων, Παρόλο αυτά η άξια χρήσης των πολιτιστικών προϊόντων δεν εχει χαθεί.
Το ζητούμενο είναι να την απελευθερώσουμε δημιουργώντας τα ανατρεπτικά «τραγούδια»του μέλλοντος μας. Όπως επανειλημμένα έχει αποδείξει και η ιστορία, είναι στο χέρι μας!!!!
ΙΩΑΝΝΙΝΑ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου